سلام به شما

عرض ادب!

راستش اون وقت که شما این جا نبودین، یعنی اون اولا که اینجا درست شد. آرزوم بود که این جا برای کسی غیر از من هم مهم باشه. وشد. ومن برای این شدن از هرکس این جا براش مهمه ممنونم. الانم مثل قبل این جا رو ملک قلبی خودم می دونم. این وبلاگ جزیی از عمر رفته ی منه. دوست دارم قشنگ باشه. هرچی بودن من این جا رو قشنگ تر کنه بیشتر میام. و اگه قرار باشه این جا قشنگ نباشه ازش می گذرم. از کسایی که مسببش میشن هم میگذرم.از جمله:

آنانی که مسایلی رو کامنت می کنن که به من و هفت پشتم ربطی نداره مثل خاطرات و اتفاقات شخصی و آمال و آرزوهای خصوصی و درخواست ها و دستورات نامتعارف.

آنانی که سکوت صاحب وبلاگ را علامت رضا می دانند و تا ته جایی که می شود توهم می زنند و چندوقت دیگه عروسی شونه با من!

آنانی که عکس از خودشون میندازن میذارن این جا!! آخه چه ربطی داره؟!

آنانی که هر چی من میگم میگن به به و چه چه. و اشکالات نوشته های من را نمی بینند یا گل پوشانیش می کنن.

آنانی که می پندارند این جا شعبه اپوزوسیون یا منبر مسجد یا تریبون آموزش و پرورشه.

آن ها که الگوشون منم.

آنانی که یه نفرو تو یه کاری خوب می بینن دیگه تو هر زمینه ای هرکار کرد میگن خوبه.

آنانی که فکر میکنن این وبلاگ موظف است در مقابل هر مناسبتی که در تقویم هست اعلام موضع کند. وگرنه مشکلی با آن مناسبت دارد.(مثلن من برای محرم پست نذاشتم یه نفر اومده بود با رسم شکل ثابت کنه من یزیدی حرمله ای چیزی ام!)

تولدم رو خیلی از شما گلا تبریک گفتین.قربون محبتتون برم من.

ولی من سخت جون تر از این حرفام.درشو تخته نمیکنم تا همه چی خوب شه.

عیدتون هم پیشاپیش مبارک